Δεν είναι ότι οι… αναπληρωματικοί του ΠΑΟΚ δεν νίκησαν τον Ιωνικό, αλλά ότι δεν δικαιούταν και να κερδίσουν, και αυτό είναι θέμα νοοτροπίας. Υπήρχαν φορές που πήγατε στη δουλειά μετά από τρελό γλέντι και ξενύχτι και όταν τελειώσατε τη βάρδια, είπατε μέσα σας «αν ήμουν αφεντικό μου, για σήμερα, δε θα με πλήρωνα»; Αυτό, θα μπορούσα να το φέρω στο τραπέζι αν σήμερα έπαιζαν όλοι όσοι είχαν αγωνιστεί το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στο ματς με τη Μίντιλαντ. Ίσως εγώ ο ίδιος από μέσα μου, να έλεγα «χαλάλι σας». Εδώ, δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Όσοι έπαιξαν στο Μίντιλαντ -ΠΑΟΚ μπορούν να το σκέφτονται. Οι άλλοι;
Ναι, τις ομάδες τις συμπεριφερόμαστε ως οργανισμούς, ως μονάδες. Δεν θα κάτσει κανείς να σταθεί τόσο στο γεγονός ότι ήταν άλλη 11άδα αυτή που έπαιξε την Πέμπτη και άλλη αυτή που έπαιξε την Κυριακή. Και υπάρχουν πολλοί λόγοι που δε θα το κάνει αυτό. Ο πρώτος είναι ο πλέον… μπακαλίστικος. Η διαφορά της Μίντιλαντ με τον Ιωνικό είναι μεγαλύτερη από τη διαφορά της 11άδας του ΠΑΟΚ της Πέμπτης με αυτή της 11άδας του ΠΑΟΚ της Κυριακής. Και, άντε, αυτό το βγάζω από το τραπέζι διότι όντως είναι όπως προείπα, μπακαλίστικη λογική. Ο δεύτερος είναι πως οι 11 που ξεκίνησαν στο ματς με τον Ιωνικό, αν δεν έχουν κίνητρο, όρεξη, διάθεση να δείξουν κάτι, ε τότε τι να ασχολούμαστε; Ο ΠΑΟΚ πήγε να πάρει το ματς «με τα ψέμματα». Έκανε το 1-0, ο Ιωνικός έχασε και πριν και μετά το γκολ του Στέφαν Σβαμπ ευκαιρίες με τον Πασχαλάκη να είναι… ακόμα σε ρυθμούς Μίντιλαντ, αλλά κάποια στιγμή νικήθηκε με την έμπνευση του Τουράμ. Και, μετά το 1-1, όταν το ματς «ξανάρχισε», τι έγινε; «Μηδέν από μηδέν, μηδέν» που έλεγε και ένας φίλος μου.
Add comment