Ο πίνακας της Τούμπα έδειχνε το 65ο λεπτό. Δύο λεπτά νωρίτερα ο Τάισον έκανε το 1-1 στο ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός.
Ο Δικέφαλος δεν έδειχνε δείγματα πως μπορεί να ανατρέψει την κατάσταση, κυρίως λόγω της νωχελικής εικόνας στο πρώτο ημίχρονο.
Η μπάλα κυλάει προς τη δεξιά γωνία και ο Κοστίνια φαίνεται να την προλαβαίνει. Ο Ντέγιαν Λόβρεν ωστόσο έρχεται από το πουθενά και με ένα τρομερό τάκλιν βγάζει τη μπάλα πλάγιο. Χωρίς να το σκεφτεί σηκώνεται και ξεσπάει. Μαζί και ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς. Όλη η Τούμπα είναι στο πόδι και πανηγυρίζει σα να έκανε το 2-1 ο ΠΑΟΚ.
Κι όμως, εκείνη η στιγμή ήταν που ο Δικέφαλος «κλείδωσε» τη νίκη και ας έγραφε το… κοντέρ 1-1. Ήταν η στιγμή που οι «ασπρόμαυροι» γύρισαν το κουμπί και έδειξαν σε όλους πως βγήκαν αποφασισμένοι να δείξουν σε όλους πως δεν αξίζουν την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί από την αρχή της σεζόν.
Ασυναίσθητα στο μυαλό ήρθε ο Φερνάντο Βαρέλα που το 2019 από την αντίθετη πλευρά του γηπέδου έκοψε με παρόμοιο τρόπο τον Ποντένσε και πανηγύρισε σαν να έβαλε γκολ στο 90’. Ήταν και τότε η στιγμή που ξέρεις ότι «αυτό το ματς δεν μπορεί να χαθεί».
Ο Ραζβάν Λουτσέσκου εξέφρασε όλο το προηγούμενο διάστημα πως η πίεση που βιώνει η ομάδα φέτος μόνο καλό δεν κάνει για να επανέλθει στο σωστό δρόμο. Και φάνηκε αυτό ακόμα περισσότερο στο πρώτο μέρος όπου οι παίκτες έπαιζαν σα να ήταν φοβισμένοι.
Τη στιγμή εκείνη όμως, βρήκαν τη χαμένη τους αυτοπεποίθηση. Και ο ΠΑΟΚ βρήκε το χαμένο του κίνητρο μέσα από το πάθος του Κροάτη αμυντικού. Παράλληλα ωστόσο, ο Δικέφαλος βρήκε και τον παίκτη που έδειξε ότι μπορεί να γίνει ηγέτης της αμυντικής γραμμής και να «σηκώσει» τους συμπαίκτες του όταν αυτοί ήταν «κάτω».
Από εκείνο το σημείο αδυνατώ να θυμηθώ μονομαχία που χάθηκε. Η κάκιστη εικόνα του πρώτου ημιχρόνου που έφερε ξανά την αμφιβολία -δικαίως- στην Τούμπα, μετατράπηκε σε μία εμφάνιση γεμάτη πάθος που έφερε την αισιοδοξία και την ανυπομονησία για τα επόμενα.
Όχι, ο ΠΑΟΚ δεν έγινε μέσα σε λίγα λεπτά υπερομάδα. Ούτε όμως ήταν ομάδα η οποία «βρίσκεται στη ζώνη του υποβιβασμού».
Ήταν όμως μία ομάδα που… φοβόταν, φάνηκε αυτό με τα χαμένα τετ α τετ στο ματς με τη Μακάμπι. Και είναι η ίδια ομάδα που όταν παίζει με αυτοπεποίθηση και πάθος μπορεί να κερδίσει τον οποιονδήποτε. Έδειξε ότι όταν θέλει μπορεί. Μπορεί να πάρει αποτελέσματα, μπορεί να παίξει καλό ποδόσφαιρο.
Ακόμα και το σπριντ του Γιακουμάκη στο 5ο λεπτό των καθυστερήσεων που έβγαλε ότι ψυχικά αποθέματα του είχαν απομείνει για να κυνηγήσει τη μπάλα, δείχνει μία ομάδα που όταν θέλει μπορεί.
Αρκεί βέβαια άπαντες να αφήσουν πίσω τους ό,τι έχει συμβεί και να δείξουν ότι και μπορούν, αλλά κυρίως ότι θέλουν. Όπως το έδειξαν κόντρα στον Ολυμπιακό. Πρέπει να κρατήσει το κακό του διάστημα, όμως να μη σταθεί σε αυτό. Όπως πρέπει να κρατήσει και τα τελευταία λεπτά με τον Ολυμπιακό και αυτά να είναι η πυξίδα που θα δείξει τον δρόμο για το μέλλον.
Και φυσικά δεν μπορώ να μη σταθώ στον Γιάννη Κωνσταντέλια. Ένα κόσμημα για τα ελληνικά γήπεδα που κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Η επιστροφή του από το αεροδρόμιο και η παραμονή του στην ομάδα ήταν η καλύτερη «μεταγραφή» για τον ΠΑΟΚ. Και το δείχνει με κάθε ευκαιρία. Πλέον και ο ίδιος δείχνει πως δεν παίζει μόνο για να χαρεί το παιχνίδι, αλλά και για να κερδίζει. Και αυτός ο συνδυασμός φέρνει σίγουρα την επιτυχία.
