Με μία σπάνια συναισθηματική εξομολόγηση, ο προπονητής του ΠΑΟΚ, Ραζβάν Λουτσέσκου, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για τη σκιά του πατέρα του, Μιρτσέα Λουτσέσκου, που άλλοτε λειτούργησε ως ευλογία Και έμπνευση και άλλοτε ως βάρος στην πορεία του στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στα Ρουμάνικα μέσα, ο κόουτς του «Δικεφάλου του Βορρά» μίλησε για τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, το πώς τον στιγμάτισαν οι συγκρίσεις με τον πατέρα του, αλλά και τη δύναμη που άντλησε μέσα από αυτή τη σχέση.
Ο τεχνικός του ΠΑΟΚ, ο οποίος δήλωσε ότι σκέφτεται να σταματήσει γρήγορα την προπονητική, δεν δίστασε να περιγράψει με προσωπικό τόνο τα εμπόδια που αντιμετώπισε στην πορεία του. Παράλληλα, ανέδειξε και τη θετική πλευρά της διαδρομής του: τη σκληρή δουλειά, την επιμονή, αλλά και το πάθος για το ποδόσφαιρο που του μετέδωσε ο πατέρας του.
Ο Λουτσέσκου, βέβαια, φρόντισε να ξεκαθαρίσει πως δεν ένιωσε ποτέ θύμα των καταστάσεων, αλλά βίωσε καταστάσεις που απαιτούσαν διαχείριση, αντοχή και ψυχική δύναμη.
Όλα όσα είπε ο Λουτσέσκου:
«(σ.σ. Για το ποιος είναι ο πατέρας του:) Δεν είπα ότι ήταν μειονέκτημα, όπως δεν είπα ότι ήταν πολύ δύσκολο. Αλλά ο καθένας μας ζει με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Βλέπει, σκέφτεται, νιώθει. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, για το αν το όνομα Λουτσέσκου ήταν βάρος. Υπήρχαν κάποιες καταστάσεις στις οποίες ήταν βάρος για εμένα. Σκεφτείτε την πίεση που είχα. Γιατί ακούω πάντα «δεν είσαι σαν τον πατέρα σου, είναι δύσκολο να γίνει σε αυτόν». Αυτό είναι μια κάπως αρνητική κατάσταση, σωστά;
Εντάξει, μπορεί να προσπαθήσεις να το αφήσεις εσύ στην άκρη, μια, δύο, τρεις φορές, αλλά στο τέλος υποφέρεις κι εσύ. Όταν ήμουν παιδί μου λέγανε «οι φίλοι σου είναι μαζί σου από συμφέρον. Το ίδιο μου λέγαν και για την αγάπη μου έλεγαν «Κάνεις πράγματα επειδή είσαι ο γιος του Μιρτσέα Λουτσέσκου».
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε επηρεάσουν όλα αυτά τα πράγματα. Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Μεγαλώνοντας δίπλα στον πατέρα μου, τα είδα όλα. Τους παίκτες, αυτόν ως προπονητή, την επιτυχία τους, την εικόνα που είχαν χτίσει. Φυσικά και το ήθελα αυτό. Αυτό μάλλον ενέπνευσε κι εμένα. Αλλά δεν ήταν εύκολο. Έπρεπε να παλέψω πολύ σκληρά για να ξεπεράσω μια συγκεκριμένη κατάσταση.
Αυτό συνέβη πολύ περισσότερο όταν αποφάσισα να γίνω προπονητής. Άλλες φορές μου έλεγαν «είσαι μ@@@ς» κι άλλες φορές «πάρε τηλέφωνο τον μπαμπά σου». Έπρεπε να αντιμετωπίσω αυτόν τον εκφοβισμό. Ξέρεις πολύ καλά ότι όταν υπάρχει συνέχεια αρνητική, άδικη κριτική, αυτός ο εκφοβισμός, μια απογοήτευση μένει μέσα σου. Αν έχεις την ικανότητα να το ξεπεράσεις, να το διαχειριστείς, προχωράς μπροστά, αλλά η απογοήτευση παραμένει».
Δεν ήμουν πότε το θύμα. Υπήρξαν δύσκολες στιγμές που έπρεπε να μάθω να ξεπερνάω και να διαχειρίζομαι ,αλλά υπήρχαν και πλεονεκτήματα. Όπως το γεγονός ότι έζησα δίπλα σε έναν άνθρωπο που δουλεύει απίστευτα. Μου μετέδωσε αυτή την κουλτούρα της δουλειάς. Και ταυτόχρονα, ο πατέρας μου μου μετέδωσε το πάθος για το ποδόσφαιρο.»
